روند تغییرات افسردگی، اضطراب و استرس در مردان مبتلا به تروماهای اندام تحتانی: یک مطالعه آینده نگر

سابقه و هدف: محدودیت های حرکتی می توانند بر شیوع اختلالات روانی موثر باشند. اما معمولاً به هنگام درمان تروماهای اندام تحتانی بیش تر به مشکلات و ناتوانی های جسمی بیماران توجه شده و رسیدگی به اختلالات روانی این گونه بیماران کم تر مورد توجه قرار می گیرند. لذا مطالعه ای با هدف بررسی روند تغییرات افسردگی، اضطراب و استرس در مردان مبتلا به تروماهای اندام تحتانی انجام شد. مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر مصدومینی که از خردادماه سال 1392 تا مردادماه سال1394 به علت تروماهای اندام تحتانی در بیمارستان های امیرالمومنین (ع) و کوثر سمنان بستری شده بودند، به روش تصادفی ساده انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها دو پرسش نامه جمعیت شناختی و حادثه و پرسش نامه افسردگی، اضطراب و استرس بود. در ابتدا از بیماران خواسته شد تا پرسش نامه های مرحله اول را بر اساس ویژگی های روانی خود در یک ماه منتهی به تروما تکمیل کنند. سپس در فواصل زمانی 1 و 3 ماه پس از تروما این پرسش نامه ها توسط بیماران تکمیل شدند. یافته ها: داده های مربوط به 157 بیمار تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین شدت اختلالات افسردگی، اضطراب و استرس در سه مرحله مطالعه تفاوت معنی داری وجود دارد (01/0p<). هم چنین تغییرات اختلالات روانی در زمان قبل از حادثه با یک ماه پس از حادثه و سه ماه پس از حادثه در تمام زیرمقیاس های dass تفاوت معنی داری داشت (01/0p<). اما تغییرات اضطراب یک ماه پس از حادثه با سه ماه پس از حادثه تفاوت معنی داری نداشت (05/0p>). نتیجه گیری: شیوع افسردگی، اضطراب و استرس در افرادی که دچار تروماهای اندام تحتانی می شوند افزایش پیدا می کند. بنابراین پیشنهاد می شود تا چند ماه پس از حادثه از بیمارانی که دچار تروماهای اندام تحتانی شده اند، حمایت های روانی، اجتماعی و اقتصادی بیش تری به عمل آید